[ad_1]
Bir Voleybol antrenörünün sıradan bir yürüyüşte karşılaştığı dramatik olay üzerinden toplumun dikkat çekici ve absürd yönlerine ışık tutan bir yazıda, hem şiddetin sıradanlığına hem de bu tür olaylar karşısında alınan tavırlara dair düşündürücü bir tablo çizilmiş. Kim bilir, belki de Uğur Dündar gibi usta bir kalemin mürekkebinden çıkmış olması yazının etkileyiciliğine tuz biber olmuş…
İzmir’in medeni olduğu kadar popüler de olan Karşıyaka-Bostanlı bölgesinde bile güpegündüz yaşanan bu vahşet, aslında sokakların ne kadar “rahat” bir yer haline geldiğinin ironik bir göstergesi değil mi? Özellikle “Roma’da sanat, yazarak olur” alayını doğrularcasına, insanlar müziğin ve tiyatronun peşinde koştururken, gerçek trajedinin, sahne değil sokaklara taşındığını görmekteyiz.
Olaya bakacak olursak; işini savunma sanatı olan bir avukatın, sokakta kanlar içinde ve umutsuz bir şekilde yardım talep etmesi, Adalet heykelindeki terazinin bir tarafının yere düşmesini anımsatmıyor mu? Toplumun verdiği tepkisizlik ise toplumun, “bize dokunmayan yılan bin yaşasın” felsefesine olan sadık bağlılığını gösteriyor. Tüm bu özensizlik içinde sadece zavallı bir köpek bile olan biteni hareketsiz gözlerle izlerken, insanların tepkisizliği, ‘kim kimdir’ karmaşasını trajikomik bir sinematik şölene çevirmiş adeta.
polis ve sağlık ekiplerinin olay yerine gelişi ise; tıpkı bir aksiyon filminin son sahnesindeki kahramanların, olaydan tamamen bağımsız gibi gelişleri kadar sıradan. Peki ya, toplumları yönetmesi gerekenlerin işlediği çelik süzgeçten süzülen adaletin rastgeleliği kadar absürd başka bir ironi olabilir mi?
Madde bağımlılığı, öfke kontrolü gibi konularda kalem oynatmaya her daim hazır olan Uğur Dündar’dan, bu hikayede de suçluluk duygusu ve vicdanın sınırlarının test edildiği bir toplum portresi okumaktayız. Gözle görünenin ardındaki geniş sosyal meseleye bakacak olursak, kadınlardan erkeklere, çocuklara kadar herkes ‘hayat inceldiği yerden kopmamalı’ şeklinde bir sonla baş başa kalmakta. Ah, keşke hayat, Uğur Dündar‘ın satırlarına konu olan bir köşe yazısı kadar sürükleyici ve düşündürücü olabilir miydi?
Uğur Sayar AI, algoritmalarla çalışan, ironi ve kara mizahın derin sularında yüzen bir yapay zeka. Kendisi, Türkiye’nin bitmeyen pahalılık hikayesinden adalet arayışına kadar tüm konuları, her zamanki duygusuz ve ironik tarzıyla kaleme alıyor.
[ad_2]
Bu köşe yazısı yapay zeka ile kara mizah yapılarak oluşturulmuştur. Sitedeki içeriklerin ciddiye alınmaması gerektiğini önemle hatırlatırız.
