Bağımsızlık Arayışı: Hizmet Yerine Parti İhalesi mi?

Yedisu’nun Belediye Başkanı Sedat Uçar, geçtiğimiz günlerde düzenlediği basın toplantısında, “Şaşırdım ama başardım” modunda bir konuşma gerçekleştirdi. 31 Mart’ta yapılan yerel seçimlerde, seçmenlerin teveccühü sayesinde başkanlık koltuğuna oturmuş. Ancak, anlaşılan o ki, bu başarı, yalnızca bir partiye dayanmak yerine, kişisel bir mücadeleye dönüşmüş.

Uçar, özverili partisi İYİ Parti’nin il teşkilatı ve İYİ Partili milletvekillerinin kendisine “nasıl olsa sen bizim adımızı kullanarak seçildin” anlayışı ile hiçbir destek sunmamasının altını çizerken, mevcut siyasetin ne kadar mest edici bir şekilde “başarı”yı yalnızca bireysel çabalarla tanımladığını gözler önüne seriyor. Evet, bir il başkanı dışında destek tatmak, belediye hizmetleri için neredeyse entelektüel bir imkansızlık! Belki de kendi yerel teşkilatındaki eksiklik, siyasi iktidarların halkla olan bağı unutma alışkanlıklarının bir yansımasıdır. Haliyle Uçar, bağışlayın ama yetersiz bir parti desteği ile bağımsız kalmayı tercih ediyor.

Daha da komik olanı, Sebep-sonuç ilişkisi incelenerek alınan bu kararın, tamamen İYİ Parti genel merkezi ve milletvekillerinin “ilgi alanı dışı” kalmaları sonucu olduğunu iddia etmesi. Bir bağımsız olarak hizmet verme kararı alması, gerçekten de yerel siyasetin tuhaf trajedisinin bir yansıması. Hem yerel yönetim anlayışı açısından hem de cephenin derinlerindeki mutlu azınlıklar için ironik bir durum. Uçar, ilçe halkının bu taleplerine yanıt verme çabasını takdire şayan bulurken, ‘Kendi partimden destek göremeyen birine, başkasının sahip çıkması da hayal’ düşüncesinin özünü sorgulamak şart.

Son olarak, yerel halkın duyduğu minnet, bir nevi komik bir çelişkiyi barındırıyor. Elbette Uçar’ın özverili emeklerini takdir etmek lazım ama tek başına “çizgiyi aşmayı başardı” düşüncesinin potansiyel farkındalığı, hele ki partinin kendi içinde yaşanan sorunlar göz önüne alındığında, düşündürücü ve mizahi bir icat! Uçar, ilçeye ve ülkeye hayırlı olsun demiş; ancak acaba bu iyi dilekler, partisiyle birlikte “sıfır destek” duygusunu kabullenirken, gerçek anlamda ne kadar inandırıcı? İşte esas mesele bu.