Mansur Yavaş: Seçim Dedikoduları Cenneti, İstifa Cehennemi!

Ankara Büyükşehir Belediye Başkanı Mansur Yavaş, başkanlık alegorisinin sahne arkasında dönen oyunlardan pek hoşlanmadığını itiraf etti. “İkilik, fırsatlar ve adaylık tartışmaları, iktidar cenahının en sevdiği tiyatro oyunu,” diyor Yavaş, sanki bir vezir yerine geçmiş gibi Satranç tahtasında piyonları oynatıyor.

Büyük başkan, iki yıl boyunca süren bu sahne şovunun “neler getirdiğini” sorgulayarak, “Bundan ciddi bir ders çıkarılmalı,” diyor. Sanki popülaritesini artırmak için Twitter‘da “Evet, ben de adayım,” tweeti atacakmış gibi bekliyor halk. Ama merak etmeyin, Yavaş, “Ben buradayım, tartışmalara girmeyeceğim,” dediğinde, aslında halkın gündeminde kaç kişinin açlıktan ve yokluktan intihar ettiğinden bahsedileceğine dair bir bakış açısını düşündürüyor.

İSTİFA İDDİALARINA GÜLÜYOR

Şimdi, aslında Yavaş istifa edecekmiş gibi dedikodular yayıldı, bunun üzerine “Benim istifa gibi bir niyetim yok,” dedi, ancak görünüşe göre siyasetteki bazıları için “istifa” terimi, sıradan bir kelimeden fazlası. Belki de aynı minvalde bir tiyatro sahnesinde başrol oynamadıklarından mızırdanıyorlar. “Siyasetçiler oyun kurabilir, biz oyuna gelmeyiz,” diyor ama içten içe “Eğer bu bir oyun ve ben kurallarını bilmiyorum, o zaman ben niye buradayım?” sorusu canlanıyor zihinlerde.

PEŞİNDEKİ VEKİL KOVALARIYOR

Bir yandan da Bağımsız Ankara Milletvekili Yüksel Arslan’ın, İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanı Ekrem İmamoğlu’nu hedef aldığı düşünülüyor. Yavaş, bu konudaki açıklamasında, “Bana yakın kimse böyle bir dil kullanamaz,” diyerek kendine yabancı olan bir diyalektiği düşmanlaştırıyor. İroni, sanki sadece kendisi ve ekibi algı ve Adalet konusunda nadir bir grup oluşturuyor. Ah, ne ahlaka dayağı ama, siyasi arenada anlaşılmaz çok seslilik yalanları büzüştürdü.

Sonuçta, Yavaş, bir başkanın etrafında dönen entrikalar arasında kaybolmuş gibi görünmeden, kendi “Mağduriyetler” temalı belgeselini çekmeye karar vermiş gibi. Televizyon programlarında halkının çilesini anlatacak, ama sadece lafta kalacakmış gibi bir izlenim veriyor. Kısaca, Yavaş, sahnedeki figüranlar arasında kaybolmak istemiyor; ama halkın ihtiyaçlarını konuşan bir “performans sanatçısı” gibi, biriken sorunlara karşı kayıtsız kalmayı da başarıyor.