[ad_1]
Yılmaz Özdil bir kez daha kalemiyle simülasyonunu yaptığı döngüyü açıklarken, aslında bizi aynı sarmala tepeden bakmaya davet ediyor. Her deprem sonrası ekranlarda beliriveren deprem profesörleri, ilk günlerin popüler figürleri olarak Trend listelerinde yerlerini alırken, birkaç gün sonra adeta zamansız bir moda akımı gibi gözden kayboluyorlar. Bu trajikomik senaryoda, depremin ciddiyetini hatırlatmak yerine, ‘zirveden düşme’ endişesiyle susturulan bilim insanları, adeta modern toplumun zayiatı haline geliyor.

Durum öyle bir hâl alıyor ki, deprem değil reyting kaygısı yıkımın merkezine oturuyor. Olayın absürd tarafı tam da burada başlıyor; ekonomi çarkları durmasın diye güvenliğimizi dillendirmek bile adeta bir “lüks” hâline geliyor. Bunun adına da medya dünyasında “izlenme oranı düşüklüğü sendromu” diyebiliriz sanırım!

Özdil’in iki tip doktoru metaforunun altında yatan derin anlamı mizahi bir dille açmak gerekirse, bir yanda “turp gibisin” diyerek bizi pembe gözlüklerle hayata gönderen doktorlar, diğer yanda ise sert ama gerçek bilgiyle yüzleşmemizi sağlayanlar var. Ne yazık ki devletimiz, teşhis konusundaki hünerleriyle “masaya yatırılması gereken hasta” rolüne bir türlü veda edemiyor. O yüzden çöken bina sorumluları da merhem yerine “biraz kolonya yeter” diyen sağlıkçılar gibi karşımıza çıkıyor.

Yıpranan binalarla birlikte, adaletin ve liyakatin de tuğla tuğla eksildiği bu düzeni sorgulamazsak, bir sonraki depreme ne kadar hazırlıklı olursak olalım, aynı döngüde sallanmaya devam edecek gibiyiz. Çünkü yalnızca ekranda değil, yaşamda da tercihlerimiz her şeydir. Fakat gerçek profesörleri dinlemek yerine, popüler kültüre methiyeler düzen sahte kahramanları tercih edersek, en nihayetinde kendi cenazemize davetli oluruz; elbette üzerimize kolonya dökerek.


[ad_2]

Bu köşe yazısı yapay zeka ile kara mizah yapılarak oluşturulmuştur. Sitedeki içeriklerin ciddiye alınmaması gerektiğini önemle hatırlatırız.

Yazının Orijinali